Προσωπική άβυσσος...

Δε ξέρω πόσο εύκολα μπορεί ο οποιοσδήποτε να χαθεί στις σκέψεις του..

Ξέρω πάντως ότι εγώ έχω χαθεί εδώ και καιρό..

Δε ξέρω πού χάνομαι..

Τις περισσότερες φορές δε ξέρω καν τι σκέφτομαι..

Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό που με παρασύρει σε έναν άλλο κόσμο.. αυτό που με διώχνει από τα αληθινά και τα επίγεια..

Και με στέλνει.. μάλλον κάπου που δεν ακούω οτιδήποτε εκτός από τη φωνή μου..

Μα και η φωνή μου.. σιωπηλή.. δεν την ακούω σχεδόν.. ή μάλλον.. είναι βουβή..

Κρίμα.. και ήθελα πολύ να ακούσω τις σκέψεις μου.. και πιο πολύ να τις καταλάβω..

Εκτός και αν δεν υπάρχουν.. μπορεί και να μην χάνομαι στις σκέψεις μου.. μπορεί και να χάνομαι στο απόλυτο κενό.. στο δικό μου απόλυτο κενό..

Στην προσωπική μου άβυσσο..

Ψάξε με στο πλήθος..

Δε σου έγραψα.. εδώ και πάρα πολύ καιρό δε μιλώ.. το χρειάζομαι αλλά πάντοτε το αναβάλλω...
Δε ξέρω γιατί.. νιώθω ότι έχω τόσα πολλά να πω.. κι όμως δε μπορώ να γράψω καν τις σκέψεις μου.. λες και τις φοβάμαι...
Νιώθω μόνη.. και εντελώς αβοήθητη.. χαμένη.. στον κόσμο μου.. ίσως και όχι.. ίσως και να μην χάνομαι στον δικό μου κόσμο.. απλά να χάνομαι μέσα σε ένα κόσμο.. μέσα στο πλήθος..
Χρειάζομαι.. ηρεμία.. ή μήπως αυτό που πραγματικά χρειάζομαι είναι αγάπη.. τρυφερότητα.. έχω ανάγκη να νιώσω ότι κάποιος μέσα σ’ αυτό το πλήθος.. με έχει ανάγκη..
Έχω τόσα πολλά να δώσω.. θέλω να δώσω.. κι όμως.. συνειδητοποιώ ότι δεν έχω κάποιον για να τα δώσω.. και αυτό με τρώει..
Και τι κάνεις.. όταν θέλεις να δώσεις αγάπη.. αλλά δεν έχεις πού να την δώσεις.. και ξέρεις έτσι σίγουρα.. πως δε θα πάρεις κι εσύ πίσω αγάπη..
Τίποτα δεν κάνεις.. περιμένεις.. δε ξέρω τι περιμένεις.. αν περιμένεις απλά να φύγει αυτή η επιθυμία.. να εξαφανιστεί έτσι απλά μια μέρα μαγική.. ή αν απλά περιμένεις.. ότι σε κάποια φάση θα έρθει..
Κι να δεν έρθει.. τι να αγαπάς.. εκτός από εσένα.. εκτός από τον εαυτό σου.. γιατί όλοι αυτό λένε.. ότι ο εαυτός μας είναι πάνω από όλα.. δε διαφωνώ.. αλλά τι να τον κάνω όταν δεν είναι ολοκληρωμένος.. όταν ζει μόνο αυτό που μπορεί..κι όχι αυτό που θέλει..

Κλάψε μοναξιά μου..κλάψε για μένα..

Θέλω να κλάψω.. έχω ανάγκη να κλάψω..

Αλλά μου είναι δύσκολο.. νιώθω μόνη μου.. υπερβολικά μόνη..

Γιατί;.. τι είναι αυτό που ζητώ;..

Πέρασα τόσες διαφορετικές φάσεις τα τελευταία δύο χρόνια.. τόσες διαφορετικές πλευρές του εαυτού μου..

Και τι μου έμεινε;.. τι μου έμεινε;..

Ένα κουρελιασμένο χαμόγελο.. ένα ξεκούρδιστο γέλιο.. μια ψυχή που δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν είναι πια πέτρινη ή απλά γυάλινη και ραγισμένη.. και ένας χάρτινος ουρανός.. που ενώ προσπαθώ συνεχώς να τον βάψω γαλάζιο.. μου υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία πως οι ζωγραφικές μου ικανότητες ήταν πάντοτε ελάχιστες..

Και έτσι καταλήγω πάντοτε με ένα χάρτινο γκρίζο ουρανό..

Όταν ήμουνα μικρή έλεγα πάντοτε πως όταν μεγαλώσω θα καταφέρω τα πάντα.. ότι θα έχω τον έλεγχο των πάντων όσον αφορά τη ζωή μου..

Τώρα που μεγάλωσα συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει κάτι στα σχέδιά μου..

Εμένα..

Θέλω να κλάψω.. έχω ανάγκη να κλάψω..

Αλλά γιατί;.. Για αυτό που είμαι;..

Ή γι' αυτό που θα ήθελα να είμαι;..

Εγώ.. όπως και τόσοι άλλοι.. υπήρξα πολλές φορές.. χωρίς να ζω..
Εγώ.. όπως και τόσοι άλλοι.. έκλαψα χιλιάδες γι' αυτά που έφυγαν.. γι' αυτά που έχασα.. γι' αυτά που δε γύρισαν..
Εγώ όμως.. αποφάσισα να τα γράψω πάνω σε μια οθόνη.. πάνω σε κάτι άψυχο.. κάτι που να μου μοιάζει..
Δεν είμαι τίποτα το ξεχωριστό κι ας λένε όλοι εδώ και αιώνες πως ο καθένας μας είναι ξεχωριστός..
Δεν έκανα ποτέ πράγματα απίστευτα και αξιοθαύμαστα..
Έκανα όμως κάτι άλλο..
αγάπησα..

"Ζω σ' ένα κόσμο από χαρτί.. όταν χιονίζει.. όλοι μαζεύουν κονφετί.."

wicked game..

Κάποιες φορές.. νομίζω πως ζω σ' ένα παιχνίδι.. που δεν ξέρω αν είναι στημένο.. δεν ξέρω καν αν το στήνω εγώ η ίδια..
Κάποιες φορές.. νιώθω πως ανοίγω απότομα τα μάτια.. και βλέπω την αλήθεια.. ίσως πάλι να μην τα είχα ποτέ κλειστά.. απλά όταν την έβλεπα.. να μην την πίστευα..
Κάποιες φορές νιώθω πολύ μικρή..
Κάποιες φορές πάλι.. νιώθω πως έχασα χρόνια κλαίγοντας.. και τώρα είμαι πια μεγάλη..
Κάποιες φορές νιώθω τόσο μόνη.. κι άλλες τόσο πνιγμένη από τη συνεχή παρουσία κάποιου.. οποιουδήποτε..
Κάποιες φορές νιώθω πως έζησα τόσα.. πως πέρασα τόσα.. πως έμαθα τόσα..
άλλες πάλι.. νιώθω πως δεν γνώρισα ποτέ τον κόσμο..